Een souvenirtje uit Vietnam

In 2004 fietste ik ruim 8 weken door Vietnam. Eerst drie weken samen met mijn neef vanuit de hoofdstad Hanoi door het noorden en eindigend in Hanoi. Mijn neef moest weer aan het werk en ging terug naar Nederland.

Ik fietste nog 5 weken van Hanoi naar Saigon (Hochiminstad). Het waren soms eenzame momenten. Ik had nauwelijks boeken bij me, maar kon ’s avonds wel naar een internetcafé om een nieuwsbrief te maken voor de thuisblijvers. Hier volgt een leuk verhaal, dat ik toen in zo’n nieuwsbrief schreef.

De drie studentes

Soms denk je wel eens: hoe krijg ik hier de middag en avond door? Ik was al om 11.15 u. aangekomen in een onbeduidend plaatsje. Na wat gegeten, gelezen en rondgelopen te hebben, zocht ik de internetcom­puters maar weer op. Dat is ook altijd een leuke on­derbreking. Daarna ging ik op zoek naar een restau­rant. Drie jonge dames spraken me aan: of ze me mis­schien konden helpen. Ik vertelde, dat ik een restau­rant zocht. Op hun vraag, wat ik wilde, zei ik, dat ik Vietnamees voedsel prefereerde. Ze konden me een specialiteit laten proeven bij een eetstalletje aan de kant van de weg. Dat werd dus gedaan en met z’n drieën genoten we van kleine pannenkoekjes, die samen met groene blaadjes in een velletje rijstpapier werden gewikkeld. Die kon je dan in een sausje dopen en opeten.

Daarna lieten ze me nog een specialiteit proberen bij een ander eetstalletje. Ondertussen vertelden ze, dat ze het zo leuk vonden om met mij in het Engels te converseren. Ik stelde hun gezelschap ook erg op prijs, hoewel het me wel eens moeite kostte om hen te verstaan door hun vreemde uitspraak. Toen ik bij het tweede eetstalletje zat, moesten ze naar huis. Maar tot mijn verrassing waren ze er weer, toen ik net klaar was. Ze mochten nog een poosje in mijn gezelschap vertoeven. Ze hadden een klein presentje voor me meegebracht in de vorm van een beeldje van een fluitspeler. Verder nog een paar cakejes. We zijn sa­men nog wezen koffie drinken en toen moesten ze echt naar huis. Dat was nog eens een leuke en spon­tane ontmoeting met drie zestienjarige studentes.